Mapa - Ca’ Rezzonico (Ca' Rezzonico)

Ca’ Rezzonico – barokowy pałac w Wenecji, którego budowę rozpoczęto w 1649 roku, według projektu Baldassare Longheny, na zlecenie Filippa Bona, Prokuratora św. Marka, a ukończono w roku 1756 na zlecenie nowych właścicieli, rodziny della Torre Rezzonico. W budynku pałacowym mieści się od 1936 roku Muzeum Sztuki Weneckiej XVIII wieku. W tym celu przeniesiono do obiektu dzieła sztuki (freski, obrazy, meble, przedmioty codziennego użytku) z innych pałaców i willi, jako że jego własne wyposażenie w dużej mierze uległo rozproszeniu w XIX stuleciu, kiedy budynek, po śmierci ostatniego przedstawiciela rodu, wielokrotnie zmieniał właścicieli. Część eksponatów została też przekazana na rzecz muzeum przez darczyńców.

Ideą przyświecającą założeniu muzeum było wszechstronne pokazanie sztuki weneckiej, a także sposobu życia wyższych warstw społecznych w XVIII wieku – ostatnim stuleciu istnienia niepodległego państwa weneckiego. Spośród bogatej kolekcji dzieł sztuki, przechowywanej w murach pałacu wyróżniają się freski Giovanniego Battisty Tiepola i jego syna Giovanniego, obrazy malarzy szkoły weneckiej (Canaletto, Luca Carlevarijs, Francesco Guardi i jego brat Giovanni Antonio Guardi, Gregorio Lazzarini, Pietro Longhi, Francesco Maffei, Marco Ricci, Giuseppe Zais, Francesco Zuccarelli i inni), meble i przedmioty codziennego użytku, wytwarzane w miejscowych manufakturach (w tym zakładzie wyrobów szklanych na Murano).

Pałac Ca’ Rezzonico powstał w XVII wieku na zlecenie Filippa Bona, Prokuratora San Marco, który powierzył wykonanie projektu architektowi Baldassare Longhenie, autorowi, między innymi, Ca’ Pesaro i bazyliki Santa Maria della Salute. Prace budowlane rozpoczęły się w 1649 roku na fundamentach wcześniejszych budynków, wyburzonych pod nową inwestycję. Pałac był wznoszony do 1667 roku, jednak po śmierci projektanta w 1682 roku, jak również ze względu na poważne problemy finansowe rodziny Bona i kłopoty ze znalezieniem kupców, budowę przerwano na wysokości pierwszego piętra. W takim stanie obiekt pozostał aż do 1750 roku, kiedy to został kupiony przez della Torre Rezzonico, ród bogatych bankierów pochodzących z Rezzonico w Lombardii, którzy w 1687 roku osiedlili się w Wenecji. Dokończenie budowy według pierwotnego planu powierzono Giorgiowi Massariemu, który, po dokonaniu pewnych modyfikacji, ukończył drugie piętro i zaprojektował salę balową w tylnej części budynku, usytuowaną poprzecznie, oraz prowadzące do niej, wystawne schody. Po ukończeniu budynku do wystroju wnętrza zaproszono największych artystów tamtej epoki, w tym: Giambattistę Tiepola, który namalował freski na 2 sufitach, przedstawiające małżeństwo Ludovica Rezzonico z Faustiną Savorgnan, Giambattistę Crosata, który udekorował sufit sali balowej wspólnie z malarzem iluzjonistycznym Pietrem Viscontim, Jacopa Guaranę, Gaspare Dizianiego oraz Giusta Le Court, który wyrzeźbił posągi na klatce schodowej. Prace dobiegły końca w 1758 roku; w tym samym roku Carlo della Torre di Rezzonico, biskup Padwy, został wybrany na papieża jako Klemens XIII; był to szczyt pomyślności rodu. Potem nadeszły gorsze czasy – upadła Republika Wenecka (1797), a w 1810 roku zmarł w Pizie ostatni bezpośredni spadkobierca, Rezzonico Abbondio. Dla pałacu i jego zbiorów rozpoczął się długi oraz niepomyślny okres przechodzenia przez ręce różnych właścicieli i rozpraszania wyposażenia i dzieł sztuki. W 1888 roku pałac kupił poeta angielski Robert Browning i zamieszkał w nim razem z synem, Penem. Nie było mu jednak dane cieszyć się długo nowym nabytkiem, bo już w 1889 roku zmarł właśnie w tym miejscu. Kolejnym właścicielem pałacu został parlamentarzysta Lionello Hirschell de Minerbi, który, po długich negocjacjach, sprzedał go w 1935 roku Radzie Miasta Wenecja.